Coś dla emocjonalnego aerobiku czyli subtelnego pobudzenia tych neuronów, które odpowiadają za wyższe stany emocjonalne. Delikatność to dobre słowo, bo gra raczej nie rozwali was jak puzzli, gdy niesiemy pudełko z nimi, a domowy zwierzak nagle postanowi poćwiczyć slalom pomiędzy naszymi nogami. Jest bardziej stonowanie, ale bez utraty na autentyczności.
Venba jest imieniem bohaterki, ale również rodzajem wiersza w kulturze tamilskiej (południowe Indie, Sri Lanka - te rejony). Wspominam o tym, bo w sumie to w naszej kulturze często zapominamy czym były imiona dawniej. Wiele nadawanych jest obecnie z racji ładnego/nowoczesnego/modnego/oryginalnego brzmienia, a dawniej imię miało mieć moc niejako kreowania tożsamości, a kto wie czy i nie losu danej jednostki. Stąd wybór odpowiedniego imienia był ważny i zapewne zabierał sporo czasu rodzicom. Dawne ślady tego mamy choćby w obchodzeniu dnia imienin - kiedy to dziecko stawało się bytem społecznym, a nierzadko zaczynało istnieć w świadomości otoczenia. Nadanie imienia to był proces wręcz magiczny. Dzisiaj traci to moc. Ale nie o proroctwach czy powinowactwach jest w grze mowa. Bardziej o tożsamości - tej uzyskiwanej z tradycji oraz tej wynikającej z życia w danej społeczności, niekoniecznie z naszego kręgu kulturowego.
Fabuła dzieje się na przestrzeni kilku dekad, gdzie obserwujemy Venbę realizującą role cudzoziemki, żony i matki, a całość okraszona jest sytuacyjnym gotowaniem na podstawie daru od matki w postaci książki z przepisami. Są to typowe dania kuchni tamilskiej i nierzadko przygotowywane z pomocą przeznaczonych do tego sprzętów kuchennych stanowiących egzotykę samą w sobie. Odtwarzanie potraw spaja przeszłość z chwilą obecną, bo nierzadko przygotowanie tej konkretnej potrawy wynika z silnych emocji: są one przyczynkiem do pracy w kuchni albo gotowanie pozwala emocje regulować. Nierzadko też wspólne pichcenie wzmacnia więzi międzypokoleniowe. To jak wygląda egzekucja czynności tworzenia dań w grze? Otóż są to proste gry zręcznościowe ze sporą domieszką zagadek - bo książka z przepisami często okazuje się mieć sfatygowane wnętrze: czy to poprzez plamy, rozmazany tusz czy zwyczajną żarłoczność rybików cukrowych - jak domniemam po stanie ubytku fragmentów stron. Wtedy jadło ogarniamy metodą dedukcji z cząstkowych szkiców, zapisków, a czasami wyłącznie ze śladów w pamięci Venby. Możemy w trakcie dokształcić się w temacie określonej potrawy i skorzystać z podpowiedzi. Porażka oznacza konieczność powtórzenia części procesów albo zaowocuje odpowiednią sceną. Ogólnie zagadki jakieś mocno trudne nie są, choć nadal przejście każdego przepisu bezbłędnie może stanowić problem - z racji specyfiki i nietuzinkowości potraw, składników i przyrządów.
Nastrój tytułu jest silnie osadzony w osnowie emocjonalnej, choć zarazem ekspresja jest adekwatnie stonowana i jednocześnie podana niczym subtelny w smaku sos miętowy czy tamaryndowy. Doświadczamy najistotniejszych dla tożsamości postaci scen z ich życia, nierzadko gdy między jedną a drugą mija ponad dekada i młode postacie pokrywają się mozaiką zmarszczek, a dzieci stają się dorosłymi. Niektóre sceny umożliwiają różne interpretacje: czy postać została pobita, a może uczyniła to sobie sama? Gra nie daje wyraźnych i jednoznacznych odpowiedzi na wyłaniające się w odbiorcy pytania - co jest ciekawym rozwiązaniem. Mimo rozstrzału dekadowego w wydarzeniach, sama gra pozwala się ukończyć w niespełna jeden wieczór, co może stanowić pewne rozczarowanie względem jej ceny.
Muzyka sprawnie przenosi nas w odpowiednie rejony kulturowe i pokręca apetyt przy wykonywaniu dań: zawsze towarzyszy nam radio. Współgra z pastelową szatą graficzną przypominającą wycinanki z kolorowego papieru, tym samym oddając nastój danej kultury. Bo co jak co, ale trudno odmówić barwności kuchni indyjskiej. Asceza formy graficznej nie powstrzymała mnie przez pełnym zaciekawienia ślinotokiem. Ba, dla chętnych gra udostępnia przepisy wraz z wykazem potrzebnych urządzeń czy substytutów produktów spożywczych. Można więc spróbować samodzielnego wykonania tych prostych pyszności - zakładając, że zamierzamy odsprzedać nerkę, aby wyposażyć odpowiednio kuchnię i nabyć rzadkie składniki.
Osiągnięcia są tylko odrobinę problematyczne i może się okazać, że za pierwszym podejściem kilka nam umknie. Mamy opcję powtarzania konkretnych rozdziałów, acz nie dostaliśmy innej: przewijania scen, możemy tylko przeklikać same dialogi.
Jest to ciekawa odskocznia od tuzów rozrywki cyfrowej i nada się na leniwe popołudnie czy spokojny wieczór, rano też można sobie do herbaty, kawy czy innego napoju pograć. Jako że porażka nie wchodzi w rachubę, to grać może w zasadzie każdy bez względu na wiek czy poziom obycia w grach - przy założeniu, że rozumie język angielski, znaczy się.
Venba przekonuje, że gry mogą też stanowić medium poruszające poważne tematy w przystępnej formie, jednocześnie poszerzając nasze horyzonty.
Osoby, które grałyby w tę grę:
Harish Rao
Aishwarya Rajesh
Manonmaniam Sundaram Pillai
Osoby, które nie grałyby w tę grę:
Donald Trump
Elon Musk
Marine Le Pen
Metryczka
| Grafika |
65% |
| Muzyka |
90% |
| Grywalność |
70% |
|
|
Ocena końcowa |
70% |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| 10 |
20 |
30 |
40 |
50 |
60 |
70 |
80 |
90 |
100 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| 10 |
20 |
30 |
40 |
50 |
60 |
70 |
80 |
90 |
100 |
|
+ / -
Wymagania systemowe
|
Procesor Intel Core i3 2.8 GHz, 2 GB RAM, karta grafiki 1 GB GeForce GTX 460 lub lepsza, 4 GB HDD, Windows 7 SP1
|
|
| Autor: Ksiądz Malkavian
|
|
|
|
|
Nazwa gry: 
nie za długa jest
