Trzecia część wampirzego obrazu społeczności Nieumarłych w Nowym Yorku osadza akcję kilka lat po Shadows of NY. Sytuacja pomiędzy Camarillą a Anarchistami jest stabilniejsza, ale wewnątrz Elizjum da się wyczuć napięcie, nawet intensywniejsze niż zwykle. Krążą pogłoski o zastępach łowców krążących po mieście i szukających nierozsądnych Kainitów, aby zakończyć ich żywot. No i do tego jest pewien problem z jednym przedstawicielem klanu Ravnos...
... a precyzyjniej: wampirzym Ojcem młodej (jak na standardy wampirów, bo czymże są dwa lata po Przeistoczeniu?) Kali. Tym razem rozpoczynamy przygodę z postacią, co już trochę sobie pożyła jako Kainitka, bo póki co dwa lata. Doświadczeniem mogłaby więc prawie onieśmielać postacie z poprzednich odsłon. Czy to jedyna postać na losy której będziemy mieć wpływ? Otóż nie, bo po ukończeniu jej historii możemy poznać ją z punktu widzenia Padraica Conroya - bezklanowca starego prawie jak wiek.
Długość życia po śmierci warunkuje też ilość wyuczonych mocy zwanych Dyscyplinami. Linia krwi oszustów, złodziei i hazardzistów oferuje dostęp do Animalizmu - mocy kontroli nad zwierzętami, ale też i Bestią w nas i innych wampirach; Niewidoczności - oszukującej zmysły innych, pozwalającej nam się dosłownie ukryć na widoku oraz Prezencji - wpływania na emocje poprzez indukowanie w ofierze niemal nabożnego podziwu albo niewysłowionej grozy wobec nas. Zaczynamy z podstawowym poziomem każdej z nich i możemy jeszcze dodać dwa punkty do dwóch preferowanych - bez opcji wrzucenia ich w jedną. Drugie podejście męską częścią naszego duetu oferuje gotowe moce na poziomie drugim. Bezklanowy korzysta również z Niewidoczności i tu podobieństwa potęg się kończą. Pozostałe dwie moce to Nadwrażliwość wyostrzająca podstawowe zmysły i dająca dostęp do nadnaturalnej intuicji, a może nawet moce przewidywania przyszłości oraz Dominacja - działająca niczym wzmocniona hipnoza łamiąca wolę i wymuszająca działanie w zgodzie w wolą użytkownika. Każda z jego mocy jest już na poziomie drugim. W trakcie rozgrywki Kali uzyska jeszcze (gdy przetrwa tak długo) możliwość rozwoju kolejnej z nich, w tym potencjalnie do poziomu 3.
Lecz zanim zanurzymy się w ekstazie mocy powinniśmy zdecydować nad trudnością rozgrywki. A ta może oferować perturbacje związane z koniecznością spijania krwi oraz rozważnego działania aby nie zainteresować sobą ludzkich łowców wampirów. Dziwnym trafem miasto wydaje się mieć ich ostatnio od zatrzęsienia. Cóż, tak to bywa w nieżyciu: zaspokajanie potrzeb żywieniowych w tym przypadku nietypowej diety grozi sprowadzeniem na siebie kłopotów. Ale czyż tego rodzaju ryzyko nie czyni gry ciekawszą? Warto nadmienić, że tego rodzaju opresje dotyczą tylko Kali, bo Padraic pilnuje aby pozostać sytym i niezauważonym. Dekady doświadczenia robią swoje.
Poznajemy Kali w osobliwym momencie jej nie-życia: jej Ojciec i wspólnik znika bez śladu, nie pomaga nawet pomoc detektywa, choć daje on nam przestrogę, że dobrze jest dać nogę z miasta. Kierowani przekorą czynimy inaczej i zostajemy pochwyceni i doprowadzeni przed oblicze Starszyzny Camarilli. Kiedy sprawa jest na ostrzu noża, a wręcz miecza - z naszą głową jako stawką - próbując się wymigać obiecujemy głowę Cassella czyli naszego Ojca. W przebłysku bezczelności wybieramy na swojego strażnika mediatora pomiędzy Camarillą a Anarchistami czyli bezklanowego Conroya. Dziwnym trafem odpowiada to obecnym w Elizjum osobom - może poza samym wskazanym. Nasza para musi więc ze sobą współpracować i to żwawo, bo otrzymujemy tylko cztery noce na zrealizowanie zobowiązania. I do tego musimy radzić sobie z sytuacją zagrożenia przez łowców. Nie ma lekko.
Impulsywna i sarkastyczna osobowość Kali zderza się ze stoicyzmem i erudycją Padriaca. Młodość kontrastuje tu z doświadczeniem, a lekkomyślność z logicznością. Przeciwieństwa są źródłem lekkich tarć, ale mniejszych niż by się mogło pozornie zdawać. Choć obie osoby zostały zmuszone do wzajemnego towarzystwa, to początkowa wrogość dziewczyny i formalizm (wszak pilnowanie jest obowiązkiem) starszego krwiopijcy z czasem przeradza się we wzajemne zaciekawienie i może nawet sympatię - do poziomu, gdy można dzielić się pewnymi sekretami. To chyba największy dar jaki jeden wampir może w tym bezdusznym świecie oferować drugiemu. Pomijając aspekt fabularny - obserwowanie rozwoju relacji pomiędzy postaciami stanowi o wartości fabularnej równie mocno, co zwyczajowo pogmatwana i pełna intryg fabuła. Bywa że Conroy zdaje się postępować nierozsądnie pozwalając Kali na podejmowanie pewnych decyzji - czy tak jest dowiemy się oglądając świat jego oczyma. Warto, gdyż poznamy nowe elementy układanki. Choć Świat Mroku bywa ponury, to dystans jaki zachowuje Padraic wobec ustawicznych zaczepek i spontanicznych prowokacji Kali wywołuje ciepły uśmiech na twarzy wielokrotnie. Te cztery noce uczynią z nich całkiem zgraną ekipę. Wiele pisać o tym nie zamierzam, bo nie wybaczyłbym sobie odebrania grającym zaskoczenia z obrotu spraw.
Oczywiście możemy również podążać dłuższą ścieżką niż tą kierowaną przez fabułę. Ba, opłaca się to robić dla samego wzbogacenia wątku fabularnego. Da nam to różne okazje do spotkań czy pożywienia się. Tu przyda się czujność, ponieważ łowcy wydają się czyhać na każdym niemal rogu. Ponownie - są to opcje dostępne wyłącznie dla Kali. Scenariusz Padraica jest bardziej liniowy, choć oferuje sceny niedostępne za pierwszym podejściem do gry i rzuca pewne światło na wydarzenia i graczy pociągających w nich za sznurki. Ogólnie gra ma trzy główne zakończenia - z czego dwa u byłego żołnierza z Europy. Możemy też dostąpić finału wcześniej - głodząc się czy beztrosko używając nadnaturalnych mocy jako młoda nomadka - choć naprawdę trzeba się napracować, aby zapędzić się w kozi róg.
Muzyka w grze świetnie podkreśla ciężki klimat i zmiany tempa. Nawet gdy trafiamy do klubu, to brzmi odpowiednio ponuro - jakby chciała podkreślić, że tam ludzie przychodzą aby powoli się wyniszczyć czy utonąć nurkując za okruchami nadziei.
Osiągnięcia w grze są miejscami wymagające - bo grając rozważnie większość z nich nam umknie. Lwia część zostanie odblokowana za kolejnym podejściem drugą postacią. Niemniej najtrudniejsze są te, co zmuszają nas do ocierających się o głupotę brawurowych działań i szastania mocami.
Gra jest udaną kontynuacją i z przyjemnością zatraciłem się w akcji, ale także w osobliwej grze pomiędzy postaciami. Niektóre postacie z poprzednich odsłon pojawiają się i tutaj, a wręcz odgrywają istotną rolę w wydarzeniach orkiestrując im. Równie ciekawa jest też dynamika relacji obu postaci - przyćmiewała nawet dynamikę wydarzeń w mieście. Standardowo polecam tytuł każdemu fanowi Wampira: Maskarady, acz nieobeznani z realiami też się w grze odnajdą dzięki dostępnemu i aktualizowanemu na bieżąco słownikowi.
Osoby, które grałyby w tę grę:
Agnes Guybertaut
Faust
Thomas Shelby
Osoby, które nie grałyby w tę grę:
Lucrecja Borgia
Abraham Van Helsing
Elon Musk
Metryczka
| Grafika |
90% |
| Muzyka |
85% |
| Grywalność |
80% |
|
|
Ocena końcowa |
85% |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| 10 |
20 |
30 |
40 |
50 |
60 |
70 |
80 |
90 |
100 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| 10 |
20 |
30 |
40 |
50 |
60 |
70 |
80 |
90 |
100 |
|
+ / -
Wymagania systemowe
|
Procesor Dual Core 3 GHz, 4 GB RAM, karta grafiki Intel HD, 2 GB HDD, Windows 10
|
|
| Autor: Ksiądz Malkavian
|
|
|
|
|
Nazwa gry: 
krótka
