Nadziei nie ma.
Jest błoto, drony i betonowy strop piwnicy, jeśli masz dość szczęścia, i bunkier, który nazywasz blindażem, a zwykle jest marną jamą w ziemi. O co więc walczysz? Czy wierzysz jeszcze w sens tej walki?
Na pierwszej linii frontu – na „nullu” – w odciętym rzeką kawałku świata, którego nie można oddać, choć się go nie ocali, Koń i jego towarzysze wypatrują światła, wiedząc, że to, które nadejdzie, będzie raczej rozpalającą niebo eksplozją. Na nullu braterstwo i odwaga nabierają nowego znaczenia, racjonalność ustępuje intuicji, przesądom i wierze. Są ochotnicy i są mobiki, którzy nie chcą walczyć, jest miłość krótka jak życie na froncie i bywa też internet ze starlinka.
Koń to rozumie, chociaż żołnierzem jest od niedawna. Wszystko, w co dotąd wierzył i co kochał, umarło, zostawił więc za sobą zgliszcza dawnego życia w Polsce i wyjechał walczyć i szukać odkupienia – a może śmierci? Obumarły w środku poznaje Zuję, pierwszą, która nosi to imię. Zuja wyzwala w nim to, co uważał za dawno martwe. Przeszłość, o której Koń nie mówi i nie chce myśleć, ciągle powraca.
Jest też pies, którego nie uzdrowił mag z Tadżykistanu.
Mijają trzy lata od rozpoczęcia rosyjskiej wojny najeźdźczej wymierzonej w Ukrainę. Wojny kolejnej, gdyż tak naprawdę jej niepodległość i odrębność były kwestionowane przez Kreml niemal od początku, zbrojnie zaś już od 2014 roku. Tę ostatnią datę jednak stosunkowo łatwo zapomnieliśmy, bo po naszej stronie Bugu wydawała się ona odległą, tylko niewiele bliższą od konfliktów rozrywających Syrię, Sudan czy Kongo. My, Europejczycy XXI wieku na nowo odkryliśmy istnienie państwowej przemocy i związanego z nią nonsensu oraz absurdu. Choć niekoniecznie
Szczepan Twardoch.
Śląski pisarz nie jest bynajmniej pasywnym odbiorcą internetowych, prasowych i telewizyjnych komunikatów i obrazów przedstawiających tragedię rozgrywającą się tuż za naszą wschodnią granicą, nigdy też nie prezentował się jako zwolennik podążania za mainstreamem i powtarzania wiodących opinii. Na własnej skórze chciał się przekonać jak wygląda owa wojna, a także co kryje się w głowach jej pierwszoliniowych uczestników, niekoniecznie jednomyślnym z Zełenskim czy znaną nam generalicją.
„Null” stanowi więc – częstą dla prozy
Twardocha – projekcję przemyśleń frontowca, prezentowanych z perspektywy pierwszej osoby. „Znowu” jednak nie jest to typowy kijowski cwaniaczek czy prowincjusz gdzieś spod Chmielnickiego, lecz osoba o dość złożonej nawet nie biografii, co genealogii, nosząca w sobie historię wielu pokoleń, nieraz już zapomnianych.
W najnowszej książce pisarza z Pilchowic (między innymi) jak niemal dotychczas zawsze uświadczymy wielu wulgaryzmów, napięcia seksualnego i machoismu jakże innego niż właściwego dla pióra
Ernesta Hemingwaya, a jednak jakoś ową twórczość przywodzącego na myśl. Autor z łatwością miesza patos (w niewielkich dawkach) z rynsztokiem (w dozach zdecydowanie nieaptekarskich), serwując mimo wszystko danie więcej niż strawne, pochłanialne wręcz na bezdechu.
Czy ponadczasowe jednak? Niekoniecznie, choć na wskroś teraźniejsze, zaskakujące co najmniej obrazami wojny bardzo odległej od powszechnych wyobrażeń, ukształtowanych obrazami z Monte Cassino, Berlina czy chociażby Iraku. Jeśli
„Powiedzmy, że Piontek” uznać za rozczarowujący, to
„Null” jest pewnym nawrotem ku lepszej dyspozycji.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
