Sacred

Przygotowany zasiadłem przy komputerze, w rękach trzymałem jeszcze cieplutką grę pod tytułem Sacred. Sam tytuł nic mi nie mówił, ale wyczytałem w internecie, że jest to gra diablopodobna i w ogóle "och!" "ach!" Cóż, pozostawało tylko sprawdzić. Tak więc dosyć szybko zainstalowałem grę i… okazało się, że gra sama wyszukuje aktualizacje. To mnie aż zszokowało, nie będę musiał grzebać i wertować niewiadomo ile serwisów internetowych w poszukiwaniu "patchów". Niestety długo się nie cieszyłem. Po pierwsze tak zwana aktualizacja to coś w rodzaju dodatku o pojemności 130 MB i nosi nazwę Plus. Po drugie trzeba zainstalować Plusa, żeby można wgrać właściwą aktualizację ważącą jakieś 10 MB, bądź wybrać opcję alternatywną i ściągnąć wersję nie wymagającą wspomnianego dodatku, ale ładnie upasioną do 130 MB. Tak więc wolałem już poczekać te 25 min więcej i mieć owego nieszczęsnego Plusa.
Czas leciał nieubłaganie. Z każdą minutą moje biurko otrzymywało kolejną porcję śliny. W pewnym momencie włączył się mój piękny, wielobarwnej czerni wygaszacz i promienie światła z pobliskiej lampki odbiły przerażający obraz zombie!? Aż podskoczyłem z krzesełka! Niestety to nie gra, to tylko ja! Na wszelki wypadek wyłączyłem to draństwo i w końcu doczekałem się tych moich cudnych numerków 100%. Rozpakowałem patcha i odpaliłem grę!

Ta niewiasta zaraz się zdziwi...

Moim oczom ukazało się intro. No mówię wam, dwa śliczne goblinki rozsypują jakiś złotawy proszek po podłodze, oczywiście w jakiś lochach i jak na rpg przystało w kształcie pentagramu, lecz tym razem nie jest to zwykła pięcioramienna gwiazda, ale siedmioramienna. Wtem otwierają się wrota i z panoszącego się wewnątrz mroku wyłania się dobrze zbudowany, aczkolwiek niewysokiego wzrostu dzwonnik a la goblin . O dziwo w rękach niesie księgę, czyżby uczony? Ależ skąd zaraz za nim podąża pewien, że tak powiem, tajemniczy jegomość o bardzo specyficznej postaci (urodzie), na widok którego biedne, wychudzone gobliny wpadają w panikę i przez "nieuwagę" zacierają jeden z rogów pentagramu. Naturalnie czarnoksiężnik niczego nie zauważył i przyzwał demona. Jak się okazało ten demon, jakby nie patrzeć to takie dobre trzy metry, wydostał się przez ten wyżej wspomniany narożnik (góra 30 cm ;>). Narobił niezłego bałaganu i ktoś to musi posprzątać. Oczywiście MY!

Feeria barw.

Nareszcie doczekaliśmy się, wybieramy rozpocznij nową grę, następnie postać spośród, aż sześciu klas. A mianowicie Gladiator, całkiem miły chłopczyk o wymiarach dwa na metr z kawałkiem , taka przyzwoita kobieca szafeczka na ubrania. Niezastąpiony w walce, potrafi wykorzystać prawie wszystko co kłuje, tnie i siecze w zwarciu. Następnie pojawia się dla mnie nowa postać Serafii, ponoć spokrewnionej z aniołami. Potrafi radzić sobie w walce, jak również korzystać z pomocy magii. Samodzielna dziewczynka z kitkami, które wyglądają jak zawinięte w dół rogi, ale to na marginesie. Kolejną postacią jest Leśna Elfka. Zwiewna i delikatnej budowy panienka walcząca z dystansu. Jest ekspertem jeśli chodzi o łuki. Kolejną postacią jest spokrewniony z wyżej wymienioną bohaterką Mroczny Elf. Jednym słowem skrytobójca, bądź jeśli kto woli zabójca. Chłopak lubi walczyć bez broni oraz używać trujących sztyletów. Jest jeszcze Mag Bojowy, gościu w kapturze i z laską. Potrafi korzystać z potężnych zaklęć oraz walczyć, kiedy sytuacja tego wymaga, ale nie podniecałbym się zbytnio ze względu na to, iż nie za dobrze mu idzie ta walka. I na koniec pojawia się Wampirzyca, która w ciągu dnia jest rycerzem, a w nocy staje się miss krwawej tętnicy. Mój wybór oczywiście padł na misskę. Nadałem jej odpowiednie imię jak na taką powabną dziewczynkę: "Krwawa Mery". Moją uwagę przyciągnął napis „brąz” tuż pod nickiem, ale pozostawiłem to na razie, a raczej jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności po wklepaniu nazwy wcisnął mi się enter, przeszedłem dalej.

Sacred