Witold Jabłoński - Dzieci Nocy

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł ksiÄ Ĺźki: Dzieci Nocy Gatunek: Urban fantasy Wydawca: superNOWA Rok wydania: 2001 Ilość stron: 204 Cena: około 21 złotych

„Dzieci Nocy”, tytuł wielce zachęcający. Jednak po przeczytaniu tej pozycji miałem bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony w ciekawy sposĂłb ujęty interesujący mnie temat, z drugiej błędy, jeĹźeli nawet nie merytoryczne, to pisarskie.

Autor opisuje XXV-wieczne przygody rosyjskiego detektywa Nikołaja Azimowa. Dostaje on zlecenie znalezienia cĂłrki milionera – wampira Rockefellera Sacharoza. Aby wykonać zadanie musi udać się do Warszawy znajdującej się w IV Rzeczypospolitej.

Po drodze poznaje kilka ciekawych osobistości i bardzo się zmienia, zarĂłwno fizycznie jak i psychicznie. Fabuła kończy się wyjątkowo prostym „happy-endem”. Tyle o fabule. Jak widać jest dość prosta, chociaĹź autor stara się ją gmatwać jak tylko moĹźe.

Świat przedstawiony w książce jest ciekawy, chociaż zbyt nierzeczywisty, nawet jak na fantastykę. Życie jest nocne i dzienne, albowiem świat podzielił się na dwie rasy: tiomników (wampiry) i swietlaków. Są też szaraki, czyli ludzie nienależący ani do jednej grupy, ani do drugiej. I właśnie Azimow jest szarakiem, przynajmniej na początku fabuły. To wampiry są władcami świata, swietlaki służą im tylko do produkcji żywności. Chociaż dokładne zależności nie zostały opisane. Wiemy tylko, że tiomniki mają obowiązek każdej nocy tworzyć na potrzeby zastępów ludzi programy, głównie gry.

Technologia stoi na bardzo wysokim poziomie, zwłaszcza biotechnologia. Manipulacje genetyczne są na porządku dziennym, międzynarodowa Komisja Genetyki pilnuje, by nie dochodziło do nadużyć. Z ich to decyzji rodzą się tiomniki albo swietlaki. Dzięki zaawansowanej genetyce udało się przywrócić do życia wiele postaci z dalekiej i bliskiej przeszłości. Restaurowano monarchie, wskrzeszono wybitnych uczonych. Wszystko to jednak na pokaz, na potrzeby tłumów.



Autor wymyślił kilka ciekawych motywów nadających smaczek tytułowi, m.in. przeniesienie Stolicy Apostolskiej do Krakowa czy zajęcie Ameryki Północnej przez Murzynów, którzy wypędzili stamtąd wszystkich białych.

Pojawia się teĹź wiele aluzji, zarĂłwno literackich (przykładem jest Bułhakow) jak i filmowych (np.: „Wywiad z Wampirem”). Nadmiar jednakĹźe szkodzi, lecz autor tego chyba nie zauwaĹźył i przeładował swoją książkę mnogością odniesień.

Starał się być rĂłwnieĹź dowcipny, słabo to jednak wychodzi, kiedy książka pretenduje do miana thrilleru. Przykładem jest moment, gdy bohater odpędza biesy słynnym „a kysz” natomiast te odpowiadają mu, Ĺźe to zaklęcie działa tylko 30 sekund. Komiczne.

Inną kwestią jest spójność, w jednym miejscu twórca pisze, że srebro jest bardzo niezdrowe dla wampirów, a w innym wampirzyca podpiera się srebrną laską. Co najmniej dziwne. Pozostaje również kwestia sodomicznych zapędów większości bohaterów, miejscami bywa to wręcz niesmaczne. A z tego, co mi wiadomo w innych książkach tegoż autora postacie zachowują się podobnie. Widocznie taka jest uroda jego książek.

Pan Witold zapoczątkował w swym dziele wiele wątków, niestety większość urwał. O to również można mieć pretensje, że nie rozwinął ciekawie zapowiadających się motywów. Oczywiście to wszystko jest moją subiektywną opinią. Osobiście uważam książkę za słabą i niekoniecznie ją polecam. Teoretycznie ma potencjał, szkoda, że niewykorzystany.

Plusy:

chyba tylko pomysł podziału świata w którym symbioza wampirów i ludzi jest możliwa

Minusy:

urwane wątki

prosta, sztampowa fabuła

błędy koncepcyjne

przerost formy nad treścią

Książka otrzymuje 3,5 w dziesięciostopniowej skali wg Kahzada.

---

E-mail autora: Jakub "Kahzad" Olejnik

---