Gatunek sci-fi jest jednym z najbardziej narażonych na „zestarzenie się” – często bowiem jej twórcy cechują się nie aż tak rozwiniętą wyobraźnią (a także wiedzą), w związku z czym ich przewidywania szybko zaczynają razić bądź swoją ograniczonością (np. karty perforowane obsługujące komputery statków międzygwiezdnych), bądź też zdecydowanie zbyt daleko posuniętym „optymizmem” (pamiętacie latającą deskorolkę Marty’ego z „Powrotu do przyszłości”?). Paradoksalnie dzięki temu łatwiej wyłowić z przeszłości prawdziwe perły, dzieła o bardziej uniwersalnym pomyśle. Czy zalicza się do niej trylogia stworzona przez Williama Gibsona?
Akcja poszczególnych powieści rozgrywa się niekoniecznie w tych samych miejscach – a to w San Francisco, a to w Tokio, lecz tak naprawdę równie dobrze mogłaby mieć miejsce w Coruscant czy Night City. Są to polis przypominające znane nam współczesne megamiasta, które jednak doświadczyły takiej czy innej katastrofy – o charakterze naturalnym (trzęsienie ziemi), gospodarczym czy politycznym. Wszystkie one mają więc po części dystopijny charakter.
I tak Frisco, które poznajemy w pierwszym tomie, jest miastem z jednej strony doskonale nam znanym – ludnym, obszernym, z funkcjonującą technologią – lecz zarazem dość odmiennym – z niemal zupełnie sprywatyzowanymi tzw. usługami powszechnymi, wykształcającym popyt na usługi, zdawałoby się, zupełnie bezsensowne w epoce powszechnego dostępu do samochodów. W tym ostatnim przypadku zresztą nie sposób nie docenić wizjonerstwa autora, obserwując różnorakich rowerowych dostawców przemykających ulicami również polskich miast.
Jedną ze słabszych stron całości jest mało porywający charakter fabuły. Poszczególne wątki przez większość czasu opowieści są zupełnie od siebie niezależne, zaś ich powiązanie jest mało przekonujące, czasami wręcz naciągane. W konsekwencji łatwo o wrażenie, iż autor miał tak naprawdę szereg całkiem niezłych pomysłów na króciutkie nowelki, lecz nieco mniej zręcznie był w stanie je „obudować” tekstem na potrzeby większych wolumenów.
„Trylogia Mostu” to pozycja, która wzbudza praktycznie takie samo zainteresowanie, jak w okresie, gdy jej składowe były publikowane po raz pierwszy. Nie jest to tom dla każdego, choć nie wymaga on bardzo rozwiniętego smaku koneserskiego, by docenić jego jakość.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
